WITRAŻOWA FILIŻANKA

Przechodząc kiedyś obok wystawy

Stanąłem.. i wprost oniemiałem..

Była tam filiżanka do kawy

Taka, jakiej dotąd nie widziałem

Zupełnie jak witraż zrobiona

Żadnego wzoru nie miała

Z kolorowych szkiełek sklejona

Przyciągała mnie i wołała

Zakupiłem więc tę filiżankę

Przyniosłem zaraz do domu

I pokochałem ją jak kochankę

Miłością nieznaną nikomu

Gdy kawę w niej zaparzyłem

Ogrzała natychmiast me dłonie

Łyk kawy pierwszy wypiłem

Czując, że serce znów płonie

W witrażu kolorowych szkiełkach

Widzę i czuję Twoją duszę piękną

Z dymem unosi się wspomnień mgiełka

A szepty twoje znów w sercu miękną

Wszystko jest w tym witrażu

Oczy, włosy i usta twoje

I nabiera coraz mocniejszego obrazu

Chwila gdy byliśmy tylko we dwoje

Ilekroć sięgam po tę filiżankę

Przypominam sobie Ciebie od razu

Zawsze w sercu jedyną kochankę

Zaklętą we  mnie i w tym dziwnym witrażu