POŻEGNANIE DNIA

Widzę jak nieuchronnie dzień odchodzi powoli

Dostojnie się oddala by miejsca ustąpić

Nocy takiej cichej, takiej która koi

Która snem pięknym nie pozwala wątpić

I pozwoli zapomnieć gdy serce tak boli

A potem.. gdy rano wstanę

Zaproszę dzień do mnie przez okno otwarte

Niech przywita mnie ciepły, słoneczny poranek

Niech uwierzę znowu, że życie jest coś warte

I swym ciepłem zasklepi na zawsze w sercu ranę

Wierzę, bo przecież tak być musi

Że mam dość siły by podnieść czoło dumnie

I nie pozwolę więcej złej miłości się dusić

Bo czas zasypać goryczy mroczną studnię

I nie pozwolić jej więcej się kusić

Takie mam plany na jutro

Pełne wiary we własną odmianę

I choć dziś jeszcze duszę mam smutną

Wierzę, że w końcu zastanę..

Inną radość, inną miłość ale to.. jutro