SPOWIEDŹ

Spowiadam się tobie górski strumieniu

Z bezwstydnych myśli choć sercem pisanych

Spowiadam się tobie omszały kamieniu

Ze słów niewybrednych i skąpo odzianych

Spowiadam się tobie brzozo lśniąca biało

Z uczuć  schowanych w zakamarkach pragnienia

Spowiadam się tobie  granitowa skało

Z krętych dróg życia mojego istnienia

I tobie się spowiadam sosno karłowata

Ze snów tych co do marzeń dają taką siłę

Lecz wspomnień się nie wyrzeknę aż do końca świata

Bo dzięki nim wciąż  jestem takim  jakim byłem

Tak oto szepta cicho głos mego sumienia

To co w duszy zalega i serce katuje

I czekam na głos dzwonków jak na głos zbawienia

Na pokutę nadziei, która wnętrze hartuje

Wiatr rozsunął kraty kwitnącego głogu

 Czarny dzięcioł tuż obok w drzewo głośno puka

Nie wiem czy taka spowiedź była miła Bogu

Ani też nie słyszałem,  jak brzmi ma pokuta

Ostatni raz ogarniam wzrokiem to miejsce wyznania

Pozostawiam  moją spowiedź tutaj w wielkiej ciszy

Widać pewnie we mnie jest wciąż mało kochania

Kochania, którego i tak nikt nie słyszy